عزاداری عصر تاسوعا با حرکت هیات های عزاداری از شهر طاقانک به سمت خیمه گاه آغازمی شود و تا پاسی از شب ادامه دارد.  حضور گروه های سینه زن، زنجیرزن و چاق چاقو زنی در کنار خیمه های برپا شده در برخی از سال های  اخیر تا نزدیکی صبح نیز ادامه یافته است.  صبح روز عاشورا، گروه ها و هیات های عزاداری به سمت خیمه گاه حرکت می کنند.حرکت کاروان نمادین امام حسین(ع)، قربانی کردن 14رأس گوسفند ، تشییع نمادین پیکرشهداء کربلا، نواختن نی،ساز و دهل و حمل علم به سوی خیمه گاه همراه با هیات های عزاداری انجام می شود و این هیات ها با رسیدن به خیمه گاه فریاد یا حسینو یازینب سرمی دهند. در این زمان جمعی از افراد در هیات سپاهیان کوفه، سوار بر اسب در میان  خیمه های برپا شده تعدادی از نوجوانان و جوانان را که پوشش سبز رنگ برتن دارند  تعقیب می کنند و سپس خیمه های برپا شده، به آتش کشیده می شوند. مراسم عزاداری و مداحی  به در زمان سوزاندن خیمه ها و پس از آن ادامه دارد و جمعی نیز با حرکت در میان خیمه های  در حال سوختن، مراسم دمام زنی را اجرا می کنند. با فروکش کردن شعله هایآتش، جمعیتی  که تعداد آنان بیش از 10 هزار نفر تخمین زده می شود به سوی خیمه های سوخته حرکت می کنند. برداشتن باقی مانده خیمه های سوخته شده به عنوان تبرک،خواندن زیارت عاشورا در گروه های چند نفره و روشن کردن شمع درکنار باقی مانده اسکلت خیمه ها تا ساعتی پس از پایان مراسم خیمه سوزان ادامه دارد.   پس از سوختن خیمه ها نماز ظهر عاشورا در مجاورت امامزاده زین الدین علیه السلام طاقانک و گلزار شهدا اقامه می شود مراسم شام غریبان هم که در سال های اخیر با حضور هیات های  عزاداری در محل خیمه گاه برگزار می شود با آدابی ویژه همراه است.  حرکت کاروان نمادین  اسراء ، برپا کردن دوباره خیمه ای سیاه رنگ با نام خیمه حضرت زینب (س ) و روشن کردن شمع در کنار این خیمه از آدابی است که در شام غریبان شهر طاقانک  و در محل خیمه گاه اجرا می شود.

در میان پرسش هایی که نسبت به رخداد عاشورای حسینی بیشتر به ذهن می رسد این است که چرا و چگونه این حادثه رخ داد.به راستی چه پیش آمد و چه عواملی باعث شد تا مردم مدعی مسلمانی، امام حسین (ع)، نوه معصوم و مظلوم‌ترین پیامبران (صلی الله علیه و آله ) را بکشند و هیچگونه اعتراض و تظاهراتی علیه این جنایت نشود و حتی در کوفه و شام جشن بگیرند.هنوز چند دهه بیشتر از نهضت پیروز پیامبر (صلی الله علیه و آله ) نگذشته بود، هنوز 20 سال بیشتر از شهادت پدرش امیرمومنان و برادرش امام حسن(ع) نمی گذشت، هنوز آن‌همه سفارش ها و محبت های پیامبر (صلی الله علیه و آله ) نسبت به امام حسین علیه السلام  از دل و دیده ها زدوده نشده بود، چراجامعه  یکباره عوض شد و فرزند فاطمه زهرا (س)، پاره تن پیامبر (صلی الله علیه و آله ) و برترین زنان عالم را با لب تشنه در صحرای نینوا در نهایت قساوت و بیرحمی سرش را بریدند و یاران و فرزندانش را (حتی کودک شیر خوارش را با تیر سه شعبه به‌جای آب) شهید کردند، خیمه ها را آتش زدند و زنان و بازماندگان او را اسیر نمودند و همراه سرهای شهدا به کوفه و شام نزد خلیفه به اصطلاح اسلامی زمان فرستادند؟!وقتی حادثه تاریخی را از این زاویه بنگریم یعنی از نقل تاریخ به عنوان یک رخداد تاریخی و تاریخ نقلی فراتر رویم (و از پرداختن به شکل و ظاهر حادثه بیرون بیائیم) و وارد فلسفه تاریخ شویم تا قوانین و سنت‌های حاکم بر جامعه و حوادث را کشف کنیم و عواملی که باعث به‌وقوع پیوستن چنین فاجعه ای شده بیابیم اینجاست که تاریخ دیروز آینه زندگی امروز و فردایمان می گردد و تاریخ نه یک قصه خشک که سراسر کلاس درس و عبرت و پند آموز می شود و عاشورا یک فرهنگ و چشمه ساری الهام بخش و پرپیام و پویا و سازنده در بستر زمان خواهد شد و کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا را تداعی و ترجمان گشته، مبارزه و ستیز حق و باطل را و رسالت مسلمانان و شیعه حسین بودن را تکلیف می کند.

ادامه مطلب...

ادامه مطلب...